"Eğer bir acıdan kaçınamıyorsak o acıyı çekmeyi öğrenmeliyiz. Dünyaya da, kendi yaşamımıza da armoni açısından bakarsak, seslerin her zaman uyumlu olmadığını, bu armonik yapı içerisinde hoş tonların da sert tonların da, diyezlerin de bemollerin de duyulduğunu, bazı seslerin yumuşak ve rahatlatıcı, ötekilerinin ise rahatsız edici olduğunu görürüz. Eğer bir müzisyen yalnızca bunların bazılarından hoşlanırsa nasıl şarkı söyleyebilir? Müzisyen bu ses ve tonların hepsini birden kullanmayı, bunları bir araya getirmeyi bilmelidir. Biz de yaşamımızdaki iyi ve kötü şeylere böyle bakabilmeliyiz; çünkü iyi şeyler de kötü şeyler de aslında aynı özdendir, bizim yaşamımıza aittir."
Montaigne, Denemeler*
*Felsefenin Tesellisi kitabına bir kez başlayıp yarılayamadan sıkıntıdan bırakmıştım. Şimdi, son bölümünden başlayarak ikinci bir şans verdim ona. bölümün adı "zorluklar yaşamanın tesellisi". şimdilik, kutsal bir kitap gibi, sürekli içimi rahatlatıcı şeyler okuyorum hayata dair. bundan sonraki birkaç hafta içerisinde hayatımın, giderek dozunu artıracağını bildiğim çalımlarına ve kederine karşı şimdiden savunma mekanizmamı oturtmak istedim. bu yolda bu alıntı kaçınılmazdı.
bir gün mutlak armoniyi yakalamak da kaçınılmaz olabilir mi acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder