7 Nisan 2012 Cumartesi

canım benim,

babamın hücreleri kanserli çıkarken,
babamı hastaneye teslim ederken,
babamı hastanede ziyaret ederken,
babamı hastaneden taburcu ederken,
ağlamayayım da çalışanları tedirgin etmeyeyim derken,
terle stresi karışık atayım diye pedal çevirirken,
annemle kavga ederken,
talimatları onaylayıp yüz binlerce liralık
çekleri onaylarken

sen yemekteydin, erkek arkadaşını düşünürdün, ya da küskündün bana artık değil mi?

itiraf edelim, hepiniz yalnızsınız, en az benim yalnız olduğum kadar.

tek diyeceğim var; yalnız olduğunu bil ve önlem al. aileden başla mesela. onlar seni eş olmuşken seçenler. onları severek başlarsan yolun yarısını aşarsın gibi. hadi bakalım.

takıldığın yerde beni ara, ben o sınavları geçtim gibi bu günlerde.

2 yorum:

  1. çok çok geçmiş olsun, kanser benim için çok fazla hassas bi mevzu, belki de ailemde çok olduğundan. ailenle aşmaya başladığında yalnızlık hissini, her şeyle başa çıkacak gücü de buluyorsun, ve sanıyorum ki sende o güç fazlasıyla var.

    YanıtlaSil
  2. bu yorumu daha şimdi görüyorum.. çok teşekkür ederim, bu blogu yazdığım günden sonra ne badireler atlattık, ama her şey düzlüğe çıkıyor günün sonunda :)

    YanıtlaSil